Γιάννης Πετρίδης: «Ο τρόπος που παρουσιάζω τα τραγούδια είναι μια μυστική επικοινωνία με τους ακροατές»

Ο Γιάννης Πετρίδης αναμφίβολα είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζει το ραδιόφωνο και από την καλή και από την ανάποδη. Πρόκειται για έναν από τους παλαιότερους ραδιοφωνικούς παραγωγούς στη χώρα, με την πορεία του να ξεκινά το 1975 στο Πρώτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας.

Για 45 χρόνια, η εκπομπή του είχε κερδίσει τους νέους, που μέσω αυτής μάθαιναν τα πάντα για τη μουσική. Η εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη «σύστησε» στο ελληνικό κοινό μεγάλα ονόματα της ξένης μουσικής που μέχρι τότε ήταν άγνωστα στη χώρα μας. Ο Γιάννης Πετρίδης κάθεται «στον Καναπέ» μας για μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης. Μιλάει για το ραδιόφωνο, τη μουσική, για τα μεγάλα του πάθη και για πολλές άλλες άγνωστες πτυχές της καριέρας του και της ζωής του.

Είστε από τους παλαιότερους ραδιοφωνικούς παραγωγούς στη χώρα μας. Αρχικά, το φανταζόσασταν ποτέ; Και δεύτερον, πώς αισθάνεστε γι' αυτό; 

Όχι, δεν το φανταζόμουν ποτέ. Ότι θα κάνω ένα επάγγελμα που θα ήταν τόσο, θα έλεγα, επιδραστικό στη διαμόρφωση των προτιμήσεων ενός μεγάλου μέρους του κοινού, ιδιαίτερα των μουσικών προτιμήσεων. Δεν το φανταζόμουν ποτέ. Τώρα, το ότι αυτό έγινε, νομίζω έπαιξε ρόλο και η επιμονή μου να ασχοληθώ με τον χώρο της μουσικής με έναν διαφορετικό τρόπο. Αν αισθάνομαι ωραία, ναι. Αισθάνομαι πάρα πολύ ωραία, ιδιαίτερα όταν οι ακροατές απολαμβάνουν τις εκπομπές και ακούν με προσοχή πράγματα τα οποία, πιστεύω, δεν μπορούν να ακούσουν σε άλλες ραδιοφωνικές εκπομπές. Γιατί προσπαθώ να συνδυάσω την ψυχαγωγία με την ενημέρωση για τη μουσική. 

 

Θέλετε να μας μιλήσετε για τα παιδικά σας χρόνια; Πότε και πώς κολλήσατε το «μικρόβιο» της μουσικής;

Την εποχή εκείνη, όπως αντίστοιχα τα παιδιά σήμερα είναι συνέχεια με έναν υπολογιστή, με ένα iPad ή κινητό τηλέφωνο, στη δεκαετία του '50 που μεγάλωνα εγώ, το ραδιόφωνο ήταν ένα μέσο διαφυγής από την καθημερινότητα. Ακούγοντας το ραδιόφωνο του '50 και του '60, κατάλαβα κάποια στιγμή ότι ίσως θα ήθελα κι εγώ να ασχοληθώ με κάτι ανάλογο. Αυτό έγινε όταν υπηρετούσα τη θητεία μου στη Λάρισα, στα τέλη της δεκαετίας του '60, όταν έκανα κάποιες εκπομπές στον Ραδιοφωνικό Σταθμό Λαρίσης. Από εκεί ξεκίνησε η καριέρα μου.

«Ό,τι σπουδαιότερο έχει βγάλει η μουσική, έγινε μεταξύ των δεκαετιών '50, '60, '70»

Σας έβγαζε προσωπικά βιώματα η μουσική που ακούγατε;

Ναι, υποθέτω αυτό φαίνεται καθαρά και από τον τρόπο που παρουσιάζω συγκεκριμένους καλλιτέχνες. Κάποιοι από όλους αυτούς που άκουσα, κυρίως συνθέτες, έχουν παίξει ρόλο στη ζωή μου. Με ενδιέφεραν οι τραγουδιστές, αλλά με ενδιέφεραν περισσότερο τα τραγούδια. Κάποιοι συνθέτες από αυτούς είναι ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Χατζιδάκις. Είχα την τύχη να μεγαλώνω σε μια εξαιρετική για το τραγούδι, και το ελληνικό και το ξένο. Από τη μια ήταν αυτοί οι δύο και όλοι οι άλλοι σπουδαίοι καλλιτέχνες, και από την άλλη ήταν οι Beatles, οι Rollin' Stones, ο Έλβις... Ό,τι σπουδαιότερο έχει βγάλει η μουσική έγινε μεταξύ των δεκαετιών '50, '60, '70.

Ο Γιάννης Πετρίδης με τον Μίκη Θεοδωράκη στο στούντιο της ΕΡΤ

Ο Γιάννης Πετρίδης με την ηθοποιό Μπέτυ Λιβανού

Τι άλλα πάθη έχετε εκτός από το ραδιόφωνο και τη μουσική;

Τα ταξίδια. ...Και ο κινηματογράφος. Ευτυχώς, στη ζωή μου έκανα όλα τα ταξίδια που κάποτε ήθελα να κάνω. Εμένα με ενδιαφέρει πάρα πολύ η ιστορία, τόσο της μουσικής όσο και γενικά η ιστορία. Ήταν το μόνο μάθημα που ήμουν πολύ καλός στο Γυμνάσιο. Έτσι, λοιπόν, αρχικά με ελάχιστα χρήματα, μέχρι και με οτοστόπ κάποιες φορές, γύρισα το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης. Αργότερα, όταν απέκτησα κάποια χρήματα, έκανα το ίδιο στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες. Δηλαδή, είμαι γεμάτος από μουσική, κινηματογράφο και ταξίδια. Σε αυτούς τους τρεις τομείς, που διαμόρφωσαν τις γνώσεις μου και την ζωή μου, πέρασα πάρα πολύ ωραία. Τώρα, δυστυχώς, βλέπω ότι και τα τρία θίγονται από την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί από τον κορονοϊό. Ο κινηματογράφος δεν είναι πια αυτός που ήταν και δεν ξέρω πώς θα επανέλθει. Η μουσική εν μέρει, οι καλλιτέχνες, δεν μπορούν να κάνουν πια συναυλίες. Μια από τις μεγαλύτερες μου ικανοποιήσεις είναι ότι είδα τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες σε συναυλίες στην Ευρώπη και την Αμερική. Και τα ταξίδια πια, δεν ξέρω μέχρι πότε, δεν είναι αυτά που ήταν. Πλέον ο κόσμος δεν προγραμματίζει όπως προγραμμάτιζε η γενιά μου, ας πούμε.

«Όταν ήμουν μικρός, δεν είχα φανταστεί ότι θα είχα το χόμπι μου επάγγελμα»

Θα μπορούσατε να φανταστείτε τη ζωή σας χωρίς ραδιόφωνο και μουσική και να ασχολείστε με άλλα πράγματα που να σας ενδιαφέρουν;

Δεν μπορώ να την φανταστώ, όχι. Θα μπορούσα να την φανταστώ τότε που δεν είχα γνωρίσει όλη αυτή την ιστορία με το ραδιόφωνο, αλλά και την πορεία μου στη δημοσιογραφία. Όταν ήμουν μικρός δηλαδή, δεν είχα φανταστεί ότι θα είχα το χόμπι μου επάγγελμα. Τώρα πια όχι, δεν θα μπορούσα να την φανταστώ. Θα ήταν μια μίζερη ζωή.

 

Ο Γιάννης Πετρίδης με τους Mungo Jerry στην Γλυφάδα τη δεκαετία του ‘70... (Δεύτερος από δεξιά). 

«Ο τρόπος που παρουσιάζω τα τραγούδια που δεν μου αρέσουν και αυτά που μου αρέσουν είναι μια μυστική επικοινωνία με τους ακροατές»

Βλέπετε το ραδιόφωνο σαν ένα μέσο μετάδοσης της μουσικής ή είναι για εσάς κάτι ιδιαίτερο;

Δεν είναι μόνο μέσο μετάδοσης της μουσικής, ο καθένας που κάνει εκπομπές αποκαλύπτει και ένα μεγάλο μέρος της προσωπικότητας του. Εμένα όλα αυτά τα χρόνια, και το διαπιστώνω από τα χιλιάδες e-mail και γράμματα που λαμβάνω, νομίζω ότι αυτοί που με ακούν, καταλαβαίνουν την κάθε λέξη που λέω. Πολλές φορές παίζω μερικά τραγούδια που δεν μου αρέσουν, αλλά πρέπει να τα παίξω γιατί υπάρχει ένας λόγος. Ο τρόπος που παρουσιάζω αυτά που δεν μου αρέσουν και αυτά που πράγματι μου αρέσουν είναι μια μυστική επικοινωνία με τους ακροατές, που καταλαβαίνουν ποια είναι η προσωπικότητα μου.

Ο Ρικ Νίελσεν από τους Cheap Trick με τον Γιάννη Πετρίδη

Ποια πιστεύετε ότι ήταν τα μεγαλύτερα στάδια της εξέλιξης του ραδιοφώνου στη χώρα μας; Ποια προβλέπετε ότι θα είναι στο μέλλον; Υπάρχει μέλλον για το ραδιόφωνο, πιστεύετε;

Ένα μεγάλο στάδιο, για παράδειγμα, είναι τότε που ξεκίνησε η ιδιωτική ραδιοφωνία την δεκαετία του '90. Το ραδιόφωνο έχει καταφέρει, παρ' όλη την επιδρομή του διαδικτύου, της τηλεόρασης παλαιότερα την δεκαετία του '40 και όλων των νέων μέσων επικοινωνίας, να τα εκμεταλλευτεί όλα αυτά με κάποιον τρόπο και να επιβιώσει. Βλέπουμε ότι πλέον υπάρχουν και ραδιοφωνικοί σταθμοί που είναι ιντερνετικοί. Επίσης, μια εξέλιξη που έχει γίνει στο εξωτερικό και ακόμη δεν έχει εφαρμοστεί στην Ελλάδα, είναι το ψηφιακό ραδιόφωνο. Αυτά βλέπω προς το παρόν, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να γίνει στο μέλλον. Κάτι που τρέχει ήδη είναι το ραδιόφωνο μέσω διαδικτύου.

Ο Γ. Πετρίδης μαζί με Bryan Ferry, Μίνω Αργυράκη και Αλίκη Βουγιουκλάκη!

Ποιες ήταν οι δυσκολότερες στιγμές που κληθήκατε να αντιμετωπίσετε στον χώρο των media; Ποια είναι αυτή που θυμάστε πιο έντονα;

Εντάξει, δεν μπορώ να αναφερθώ σε μικροδυσκολίες που είχε ο καθένας. Ο καθένας μας, όσο μεγαλώνει αντιμετωπίζει δυσκολίες στη ζωή του. Ποτέ δεν είναι όλα ρόδινα. Η πιο μεγάλη αρνητική στιγμή στην καριέρα μου ήταν, στην αρχή της δεκαετίας του '80, όταν η καθημερινή μου εκπομπή που είχε ξεκινήσει από το '75 επί Μάνου Χατζιδάκι διευθυντού ραδιοφωνίας στην ΕΡΤ, έγινε μέρα παρά μέρα. Αυτό έγινε για κάποιους λόγους που πλέον είναι ξεπερασμένοι. Αυτή ήταν μια δύσκολη στιγμή, αλλά ευτυχώς πολύ γρήγορα ένας άλλος άνθρωπος του πολιτισμού, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, όταν έγινε διευθυντής ραδιοφωνίας, την επανέφερε στην καθημερινή της βάση στα μέσα της δεκαετίας του '80.

 

Η Roberta Flack με τον Γιάννη Πετρίδη στο στούντιο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας

Ο Γιάννης Πετρίδης και ο Κώστας Ζουγρής μαζί με τους Talking Heads στο στούντιο της ΕΡΤ

Θέλετε να μας πείτε λίγα πράγματα γι' αυτούς τους λόγους;

Μπα, τώρα αυτά έχουν περάσει. Τα έχω πει παλαιότερα, δεν νομίζω ότι πρέπει να ξαναμιλήσω γι' αυτά.

 

Ποια ήταν τα πιο ευχάριστα απογεύματα σας στην ΕΡΤ; Έχετε γράψει κι ένα βιβλίο γι' αυτά, σωστά;

Κάθε μέρα είναι ένα απόγευμα μοναδικό. Δεν έχω να πω τίποτε άλλο. Από το '75 μέχρι σήμερα, κάθε απόγευμα είναι μαγευτικό.

Όταν έκλεισε η ΕΡΤ το 2013, σας είχε γίνει πρόταση από τον νέο φορέα να συνεχίσετε την εκπομπή σας;

Μου είχε γίνει, αλλά όχι αμέσως. Αργότερα. Μετά από πέντε-έξι μήνες. Είχα αρχίσει, όμως, σε έναν σταθμό που μου έκαναν πρόταση αμέσως μόλις έκλεισε η ΕΡΤ. Στον ΒΗΜΑ FM, που είναι ένας σταθμός ανάλογος με αυτόν που ήταν οι εκπομπές μου στην ΕΡΤ. Δηλαδή, ήταν ένας δημοσιογραφικός σταθμός, όπως είναι το Πρώτο Πρόγραμμα. Όπως έχετε παρατηρήσει, τις εκπομπές αυτές τις κάνω από το '75 στο Πρώτο Πρόγραμμα. Δεν είναι ένα μουσικό ραδιόφωνο, αλλά δημοσιογραφικό. Θεωρώ το πρόγραμμα το δικό μου, που είναι από τις 16.00 ως τις 17:00 κάθε μέρα, ότι έχει δημοσιογραφική έρευνα και μεγάλη προετοιμασία για να γίνει. Δεν είναι απλώς να πηγαίνω με πέντε δίσκους και να παίζω και ό,τι μου κατεβαίνει στο κεφάλι να λέω. Ας πούμε σήμερα και αύριο που είναι σαββατοκύριακο, ετοιμάζω τις εκπομπές όλης της εβδομάδας. Βγάζω δίσκους, δεν χρησιμοποιώ το διαδίκτυο παρά μόνο για τα καινούργια τραγούδια που δεν τα βρίσκω πια σε CD ή δίσκους. Δεν χρησιμοποιώ, λοιπόν, το διαδίκτυο, αλλά χρησιμοποιώ «φυσικό προϊόν». Τότε, λοιπόν, ήμουν στον ΒΗΜΑ FM και δεν μου κόλλαγε η ΝΕΡΙΤ όπως ήταν για να επανέλθω. Είμαι χαρούμενος που όταν έγινε ξανά ΕΡΤ ύστερα από δύο χρόνια, η τότε διοίκηση με κάλεσε και συνεχίζω την εκπομπή στο ίδιο πόστο.

«Το ραδιόφωνο δεν θέλω να το κοιτάξω νοσταλγικά, γιατί δεν ήταν καθόλου ωραία χρόνια όταν άκουγα εγώ»

Πόσο έχει αλλάξει και πώς έχει διαμορφωθεί το παρασκήνιο του ραδιοφώνου από τότε που το ξεκινήσατε εσείς μέχρι σήμερα; Τι δεν σας αρέσει καθόλου;

Η κάθε εποχή έχει το δικό της ραδιόφωνο, την δική της τηλεόραση. Το ραδιόφωνο δεν θέλω να το κοιτάξω νοσταλγικά, «τι ωραία που ήταν» κ.λπ. εκείνα τα χρόνια που άκουγα. Δεν ήταν καθόλου εύκολα χρόνια για μένα που μεγάλωνα. Ήταν πολύ δύσκολα, πάρα πολύ δύσκολα. Όχι για μένα μόνο, για πάρα πολλού νέους στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο. Ακόμη και στην δεκαετία του '60. Το ραδιόφωνο, λοιπόν, είχε τα υπέρ και τα κατά, όπως τα 'χει και σήμερα. Εντάξει, ο καθένας αν βρει τον τρόπο του, μπορεί να τα παραμερίζει εκείνα που τον ενοχλούν.

Ο Γιάννης Πετρίδης με τον Joe Cocker στο στούντιο της ΕΡΤ...

«Τα playlists τα βάζουν οι σταθμοί γιατί τα ακούει ο κόσμος. Αλλιώς δεν θα το έκαναν»

Ποια είναι η γνώμη σας για το γεγονός ότι τα ραδιόφωνα στις μέρες μας επιλέγουν να παίζουν playlists και όχι να βάζουν ραδιοφωνικούς παραγωγούς;

Αυτό το έχουμε πει πάρα πολλές φορές ότι δεν είναι σωστό, είναι κάτι όμως που ήρθε από το εξωτερικό. Θα ήθελα όλοι αυτοί οι παραγωγοί που είναι πολύ αξιόλογοι, αρκετοί από αυτούς, στο ιδιωτικό ραδιόφωνο, να μπορούσαν να παίξουν τα τραγούδια που ήθελαν. Καταλαβαίνω, όμως, απόλυτα τους ιδιοκτήτες που θέλουν να έχουν ακροαματικότητα. Έχει αποδειχθεί ότι αυτά τα playlists που παίζουν, αρέσουν στον κόσμο. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Δεν φταίνε οι σταθμοί. Αν ο κόσμος δεν τους άκουγε, δεν θα το έκαναν. Ο κόσμος θέλει αυτά, δυστυχώς. Ο πολύς κόσμος αυτά θέλει να βλέπει στην τηλεόραση. Αυτά που βλέπει και που έρχονται πρώτα σε τηλεθέαση. Και τυχαία καμιά φορά, έρχεται πρώτο στις μετρήσεις και ένα καλό σήριαλ, ή μια καλή εκπομπή. Ο κόσμος καθορίζει. Έτσι, λοιπόν, όλοι πορεύονται με αυτά που θέλει ο κόσμος.

 

Υπήρξατε, λοιπόν, διευθυντής σε δισκογραφική εταιρεία. Στην Virgin. Ποια στοιχεία της προσωπικότητας σας προβάλλατε περισσότερο στην δουλειά σας ως διευθυντής;

Είναι κάτι το οποίο δεν το ξέρει ο περισσότερος κόσμος. Ότι μέσω αυτής της πλευράς του χαρακτήρα μου, τα τελευταία 45 χρόνια, έπαιξα έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση των μουσικών επιλογών ενός μεγάλου μέρους του κοινού. Η Virgin και μια άλλη εταιρία που ήμουν, η PolyGram, αν παρακολουθήσει κανείς, έβγαζαν μεγάλα εμπορικά ονόματα. Ιδιαίτερα η Virgin έχει στο ενεργητικό της διαχρονικές κυκλοφορίες που βοήθησαν τους νέους της δεκαετίας του '70, του '80 και του '90 να μάθουν ονόματα που δεν θα μάθαιναν επ' ουδενί, γιατί μέχρι τότε δεν κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα. Από τους Crosby, Stills, Nash & Young και τους Led Zeppelin, μέχρι τους Dead Can Dance και τους Arctic Monkeys.

 

Έχετε, λοιπόν, μία από τις μεγαλύτερες συλλογές δίσκων στον κόσμο. Ακούτε τους δίσκους που έχετε συλλέξει;

Και βέβαια! Δεν έχει μπει στο σπίτι μου ούτε ένας δίσκος που να μην έχω ακούσει τουλάχιστον μια φορά. Δεν με ενδιαφέρει να είμαι συλλέκτης ενός άχαρου προϊόντος. Θέλω να ξέρω τι είναι το κάθε άλμπουμ και το κάθε CD. Όλη την ημέρα ακούω μουσική. Από τα παλαιότερα μέχρι τα πιο καινούργια. Όλα τα έχω ακούσει όσα έχω. Και βέβαια, πολλά από αυτά, δεκάδες φορές.

Τι θα συμβουλεύατε, λοιπόν, κάποιον που ξεκινάει τώρα το ραδιόφωνο ως ραδιοφωνικός παραγωγός;

Θα τον συμβούλευα, σε μια εποχή που είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη που ξεκίνησα εγώ, να μορφωθεί. Να μάθει πάρα πολλά πράγματα πριν βγει στο μικρόφωνο. Και για τη μουσική που θα παίξει, αλλά και γενικότερα. Η κάθε εποχή που βγήκε το κάθε τραγούδι και ο κάθε καλλιτέχνης, έχει παίξει ρόλο στην διαμόρφωση του τραγουδιού που έβγαλε. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω! Ο Μίκης Θεοδωράκης ή ο Μάνος Χατζιδάκις, για παράδειγμα, όταν κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα αυτά τα εξαιρετικά έργα, είχαν επηρεαστεί από τον κοινωνικό περίγυρο που υπήρχε. Θέλω να πω, λοιπόν, ότι δεν είναι μόνο να μάθει την ιστορία της μουσικής, αλλά και το πώς εξελίχθηκε ως αυτά τα χρόνια που θα παίξει τα τραγούδια, αλλά και πριν.

 

Δείτε ολόκληρη την συνέντευξη σε βίντεο από εδώ