Η ίδια έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές τηλεοπτικές και θεατρικές παραγωγές ενώ έχει αφήσει σημαντική σφραγίδα στις μεταγλωττίσεις ξένων ταινιών και σειρών. Η φωνή της είναι χαρακτηριστική και μαγική, και αγαπήθηκε μέσα από αρκετούς ρόλους κινουμένων σχεδίων. Πρόσφατα, δάνεισε τη φωνή της στην περίφημη Αλταγκράσια Σαντοβάλ στη μεταγλωττισμένη έκδοση της σειράς του Telemundo "La Doña", την οποία υποδυόταν η μεξικανή ηθοποιός Αρασέλι Αράμπουλα. Η σειρά προβλήθηκε στην Ελλάδα από το Makedonia TV. Ύστερα από αυτό, η Χίλντα Ηλιοπούλου έγινε η φωνή της Αρασέλι Αράμπουλα δίνοντας της ξανά ελληνική φωνή στη σειρά "La Patrona", μια σειρά του δικτύου Telemundo η οποία είχε προβληθεί και στο παρελθόν στη χώρα μας υποτιτλισμένη. Η ίδια εκφράζει την αγάπη της για την μεταγλώττιση, καθώς η φωνητική ηθοποιία ήταν κάτι που χωρίς να το ξέρει το έκανε από μικρή, παίρνοντας όλα τα κείμενα του πατέρα της και παίζοντας τα σε κασέτες.
Πώς ζήσατε τον κινηματογράφο και το θέατρο στην παιδική σας ηλικία; Πότε διαπιστώσατε ότι άρχισε να σας ενδιαφέρει ως επάγγελμα;
Νομίζω ότι πρώτα ήθελα να γίνω ηθοποιός και μετά γεννήθηκα! Δεν είμαι σίγουρη! Ήμουν πολύ τυχερή που μπόρεσα να δω την δουλειά από κοντά, να ζήσω τα παρασκήνια και πράγματα που άλλοι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να δουν. Ιδιαίτερα εκείνα τα χρόνια που δεν υπήρχε διαδίκτυο και κοινωνικά δίκτυα, δεν μπορούσαμε εύκολα να αγγίξουμε τους ηθοποιούς, τους τραγουδιστές και όλους τους καλλιτέχνες. Οπότε, είχα μεγάλη τύχη που ήταν για μένα σαν σπίτι το καμαρίνι του πατέρα μου, τα παρασκήνια, το ότι μπορούσα να κρυφτώ πάνω στη σκηνή. Πόσα παιδάκια είχαν την δυνατότητα να κρύβονται μέσα στα σκηνικά και να παρακολουθούν τις παραστάσεις; Αυτό βοήθησε στο να συμφιλιωθώ με την τέχνη, όχι στο να γίνω ηθοποιός. Ίσα-ίσα που ήταν αποκαλυπτικά τα όσα έβλεπα και θα μπορούσαν να με αποθαρρύνουν. Αλλά, ίσως το ότι είδα την σκληρότητα και την δυσκολία της δουλειάς εκ των έσω και από πολύ μικρή να συνέβαλε θετικά και όχι αρνητικά στο να γίνω ηθοποιός.
 |
| Η Χίλντα Ηλιοπούλου σε μικρή ηλικία, στην αγκαλιά του πατέρα της, Ντίνου Ηλιόπουλου |
Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίσατε κατά τη διάρκεια της καριέρας σας;
Σίγουρα αυτή η απάντηση θα αλλάζει κάθε δεκαετία που περνάω. Δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρη. Αυτή τη στιγμή, σίγουρα ήταν καλό και κακό ταυτόχρονα το γεγονός ότι είμαι η κόρη του Ντίνου Ηλιόπουλου. Έχω την αίσθηση ότι αυτό δημιουργεί και προβλήματα. Όμως, όχι τόσο στους άλλους, αλλά σ' εμένα, γιατί μ' αρέσει να είμαι εγώ, ένα άτομο και να έχω τη δική μου σημασία. Αυτό είναι ένα μικρό κόμπλεξ, αλλά θα δούμε στη συνέχεια. Μέχρι να πεθάνω μπορεί να έχω αλλάξει πολλές απόψεις πάνω σε αυτό.
Θα λέγατε ότι αυτό είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζετε;
Ίσως και το ότι ήμουν κορίτσι. Η δουλειά δεν είναι φιλική γενικότερα για τις γυναίκες, όχι μόνο η δική μου δουλειά. Όντας ηθοποιός μετά το '90, η τάση προς την αυτονομία της γυναίκας ήταν ακόμα πιο άγουρη. Εσείς οι νεότεροι την ζείτε πιο έντονα αυτή την τάση και για τα φύλα γενικότερα και την σημασία τους. Το να είσαι άνθρωπος απλά χωρίς να ορίζεσαι ως γυναίκα ή ως άντρας είναι πολύ σημαντικό. Χωρίς τις προκαταλήψεις ότι κάποιο από τα δύο φύλα έχει λιγότερες ικανότητες. Το ότι ήμουν γυναίκα σε αυτή τη δουλειά, ίσως και αυτό να φαινόταν κάτι "παράξενο". Οι ρόλοι είναι διαφορετικοί, αν είσαι και λίγο ομορφούλα σίγουρα παίζεις και κάτι διαφορετικό. Ευτυχώς, όμως, με όλα αυτά εγώ ήμουνα εντάξει. Δηλαδή, μπορεί να είχα δυσκολίες, αλλά απόλαυσα πολύ την δουλειά. Και την τηλεοπτική και την θεατρική, που τα τελευταία χρόνια δεν είμαι τόσο πολύ ούτε στο θέατρο ούτε στην τηλεόραση.
 |
| Ο ηθοποιός Ντίνος Ηλιόπουλος με τις δύο κόρες του, Χίλντα και Εβίτα |
Σχετικά με τον πατέρα σας, πώς ήταν σαν άνθρωπος εκτός κινηματογράφου και θεάτρου; Ήταν στραμμένος προς τον εαυτό του;
Τον ξέρω πιο καλά τον πατέρα μου ως άνθρωπο παρά ως Ντίνο Ηλιόπουλο. Για εμένα είναι άνθρωπος που υπήρχε μέσα στο σπίτι μου, που τυχαίνει να είναι και ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Ένας ευγενέστατος άνθρωπος, ένας πανέξυπνος άνθρωπος, ένας ευχάριστος άνθρωπος που ήξερε τι θα πει να σε αφήνει ελεύθερο. Γενικά, στην οικογένεια μας υπήρχε η διάθεση της ελευθερίας, δηλαδή της αγάπης, πάρα πολύ έντονα. Ο πατέρας μου ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Μπορεί να μην ήταν τόσο "πατέρας", αλλά ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος και είμαι τυχερή γι' αυτό.
«Με τον πατέρα μου ήμασταν πάντα κοντά καλλιτεχνικά. Μου χάριζε τους δίσκους του, τα βιβλία του και βλέπαμε σειρές και εκπομπές και γελούσαμε»
 |
| Ο Ντίνος Ηλιόπουλος με τις κόρες του |
 |
| Ο Ντίνος Ηλιόπουλος με την κόρη του, Χίλντα, στην παράσταση "Βασικά, την πατήσαμε". |
Όταν του ανακοινώσατε ότι θέλατε να γίνετε ηθοποιός πώς αντέδρασε;
Νομίζω ότι ποτέ δεν χρειάστηκε να το ανακοινώσω. Ήταν σίγουρος ότι αυτό θέλω να κάνω. Πολλά πράγματα θα μπορούσα να σκεφτώ πάνω σε αυτό, και από την μικρή μου ηλικία. Είχαμε παίξει μαζί όταν ήμουν δέκα χρονών. Είχε γράψει ένα σκετς για εμάς τους δύο για το θέατρο και παίξαμε μαζί. Είχαμε παίξει μαζί και στο θέατρο και σε σήριαλ όταν ήμουν δέκα ετών. Σε όλη του τη ζωή, έκανε κινήσεις ενθαρρυντικές προς εμένα ως προς την επιλογή μου. Μου χάριζε τους δίσκους του, μου μιλούσε για τα βιβλία του, βλέπαμε μαζί εκπομπές και σειρές και γελούσαμε... Πάντα ήμασταν κοντά καλλιτεχνικά. Και του άρεσα ως ηθοποιός. Αυτό με έκανε χαρούμενη πάντα. Του άρεσε να με βλέπει και με συνέκρινε με γυναίκες κωμικούς που εγώ λάτρευα. Αυτό μου άρεσε.
«Ο πατέρας μου τις τελευταίες του στιγμές είχε αγωνία για το αν θα παίξει ξανά. Ρωτούσε αν χτύπησε το τηλέφωνο. Αυτό το θυμάμαι πάντα»
Τι θυμάστε πιο έντονα από τις τελευταίες στιγμές του πατέρα σας;
Είναι κάτι που το θυμάμαι πάντα από τις πραγματικά τελευταίες ημέρες και ώρες του. Είχε αγωνία για το αν θα παίξει ξανά και το αν θα χτυπούσε το τηλέφωνο για δουλειά. Και αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα ενός καλλιτέχνη. Είναι πάρα πολύ δύσκολο συνέχεια να έχεις αγωνία για το αν θα δουλέψεις. Είτε όταν βοηθούν οι καταστάσεις, είτε όταν δεν βοηθούν. Σκεφτείτε, ας πούμε, ότι και τώρα οι ηθοποιοί είμαστε σε αγωνία. Ενώ οι άνθρωποι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την τέχνη, εμείς έχουμε πολύ μεγάλη αγωνία για το πώς θα ζήσουμε. Σκεφτείτε, ακόμη και τώρα έγκλειστοι στα σπίτια μας, τι θα κάναμε χωρίς την τέχνη, χωρίς μουσική, χωρίς ταινίες, χωρίς χορό, χωρίς βιβλία. Μου είχε μείνει πολύ έντονα ότι ο πατέρας μου, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, 86 χρονών, είχε αγωνία για το αν τον ζήτησε κανείς.
Θυμάστε τις τελευταίες του κουβέντες;
Θυμάμαι διάφορα πράγματα. Δυστυχώς, δεν είχα την ευκαιρία να είμαι εκεί τα τελευταία δευτερόλεπτα του, οπότε θυμάμαι πιο ευχάριστα πράγματα. Ήταν Πάσχα, τώρα που το σκέφτομαι. Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα. Εγώ έμενα κοντά στην κλινική όπου νοσηλευόταν, επομένως η νοσοκόμα από την Εντατική θα ειδοποιούσε πρώτα εμένα, γιατί μπορούσα να πάω εκεί περπατώντας. Με κάλεσε μια μέρα, πολύ συγκινημένη, και μου είπε ότι με θέλει ο πατέρας μου. Εγώ της είπα, καθόλου συγκινημένη, "Ρωτήστε τον τι θέλει", και μου είπε "Κυρία Ηλιοπούλου, εσάς θέλει να δει". Καλά, λέω, εντάξει. Ρίχνω κι εγώ μια τρεχάλα φοβούμενη μήπως ήταν κάτι σοβαρό, και να τρέχω, να τρέχω, να τρέχω σε όλο το Κολονάκι για να φτάσω στην κλινική. Φτάνω στο δωμάτιο του λαχανιασμένη, με κοιτάει, χαμογελάνε τα μάτια του, πηγαίνω κοντά του να τον φιλήσω στο μάγουλο ως θυγατέρα που πονάει και τρέχει για τον πατέρα της, και μου ψιθυρίζει στ' αυτί "Μήπως πήρες τσιγάρα;". Τα πράγματα στη δική μας την οικογένεια τα ζήσαμε έτσι. Σαν περιπέτεια ευχάριστη. Ζούσαμε σαν ταινία. Μας έκανε καλό, μας έκανε και κακό γιατί δεν ταιριάζουμε με όλον τον κόσμο, κανένας μας στην οικογένεια. Αλλά τα βιώματα μας ήταν σαν ταινία. Τα βλέπουμε μπροστά μας να περνάνε σαν τίτλοι. Εγώ τουλάχιστον, πιστεύω το ίδιο και για την αδερφή μου. Ακόμα και τις "βαριές" καταστάσεις, τις έχουμε ζήσει πολύ έντονα, αλλά έτσι. Βγαίνοντας πάντα από την βαριά κατάσταση και από την θλίψη. Να την ζούμε και να βγαίνουμε. Είχα τύχη σε πολλά πράγματα από τους γονείς μου, τώρα που το σκέφτομαι.
«Νομίζω ότι είμαι "σπασικλάκι" στη δουλειά μου, γιατί είμαι πολύ πιστή σε αυτό που κάνω»
Υπάρχει κάτι δικό του που να εφαρμόζετε και εσείς; Ως προς τον τρόπο που έπαιζε κυρίως.
Δεν ξέρω τον τρόπο που έπαιζε γιατί ο πατέρας μου ήταν από τους καλύτερους κωμικούς που πέρασαν. Μακάρι. Δεν ξέρω, όμως. Θέλει δουλειά το θέατρο, η τηλεόραση και η Υποκριτική γενικά. Δεν μου είπε ποτέ τι να κάνω, δεν μου είπε ποτέ πώς να είμαι. Ξαναλέω, ήταν μεγάλη ενθάρρυνση το ότι του άρεσα. Με έχει δει στο θέατρο, έχει έρθει. Μπορέσαμε να μην παίζει εκείνος για να έρθει να με δει, και όταν έπαιζε αυτός να μην παίζω εγώ για να μπορέσω να τον δω. Ανεξάρτητα αν έχουμε χάσει και κάποιες παραστάσεις ο ένας του άλλου. Νομίζω ότι είμαι "σπασικλάκι" στη δουλειά μου, γιατί είμαι πολύ πιστή σε αυτό που κάνω. Θεωρώ ότι αυτό το έχω μάθει από τον πατέρα μου. Πηγαίνω πρώτη και φεύγω τελευταία, όπως και όλοι οι άλλοι ηθοποιοί. Όχι ότι αυτό σημαίνει ότι αν δεν κάνεις το ίδιο δεν είσαι καλός, απλώς εγώ διάλεξα τον δρόμο του να είμαι "σπασικλάκι". Δηλαδή, να μελετάω, να φιλοσοφώ, να βλέπω τους ανθρώπους και να παρατηρώ πώς κινούνται. Όπως, για παράδειγμα βλέπω εσάς τώρα που κουνάτε το κεφάλι σας καταφατικά σε αυτά που λέω. Είμαι αναλυτική πολύ. Αυτό, νομίζω, ότι μου το έχει περάσει ο πατέρας μου.
Πώς είναι για εσάς να βλέπετε ταινίες του μετά από τόσα χρόνια;
Μπορώ να πω ότι τώρα πια τις βλέπω και γελάω, γιατί έχουν περάσει 19 χρόνια, ήταν 2001 όταν έφυγε από κοντά μας. Τις βλέπω και με τα παιδιά μου μαζί. Μέχρι πρότινος έφευγα, δεν μπορούσα να ακούω τον άνθρωπο που έζησα μέσα στο σπίτι μου και τον ξέρω πώς είναι όταν ξυπνάει, όταν κοιμάται, όταν κάνει μπάνιο, όταν τρώει, ξέρω τα πάντα για αυτόν. Δεν άντεχα ούτε καν να ακούω τη φωνή του. Τώρα είναι σαν όνειρο οι γονείς μου, είμαι μεγάλη πια και δεν θυμάμαι πώς ήταν να έχω γονείς. Βλέπω πιο ευχάριστα τις ταινίες του από τον καναπέ, ακόμα όμως δεν μπορώ να τον δω έγχρωμο. Δεν μου αρέσει να βλέπω ταινίες μετά το '70, που είναι έγχρωμος, γιατί εκεί γεννήθηκα. Τον έμαθα εκείνη την εποχή, γιατί με έκανε μεγάλος. Οπότε, δεν μπορώ να τον δω εύκολα στην εποχή και στην ηλικία που τον γνώρισα. Είναι δύσκολο. Είναι πιο μεγάλη η συναισθηματική φόρτιση που έχω.
«Όταν ήμουν μικρή, έπαιρνα όλα τα κείμενα του πατέρα μου και τα έπαιζα σε κασέτες. Βρήκα μεγάλο πάθος στη μεταγλώττιση»
Έχετε αποτυπώσει μια πορεία στη μεταγλώττιση. Πώς προέκυψε αυτό και τι σας προσέλκυσε στη μεταγλώττιση;
Όταν ξεκίνησα στην τηλεόραση, οι συνάδελφοι μου, που ήταν ο Σπύρος Μπιμπίλας, ο Σταύρος Μαυρίδης, ο Τάσος Κωστής, ο Ακίνδυνος Γκίκας, και με μερικούς από αυτούς παίζαμε μαζί στο "Casa Di Macaroni", μού έλεγαν συνέχεια "Πήγαινε για μεταγλώττιση"! Εγώ δεν ήθελα γιατί σκεφτόμουν ότι θα έπαιρνα την δουλειά των άλλων, καθώς εγώ ήμουν ηθοποιός της τηλεόρασης. Δεν είχα καταλάβει ότι τα κάνουμε όλα μαζί. Είχα κάνει το λάθος και δεν είχα πάει τότε. Λέω ότι είχα κάνει λάθος γιατί μέσω της μεταγλώττισης βρήκα μεγάλο πάθος. Την λατρεύω την μεταγλώττιση, μ' αρέσει πάρα πολύ που αγγίζεις τους ανθρώπους από φωνή, ή που ζωντανεύεις κινούμενα σχέδια. Πατάς εκεί που έχουν δουλέψει άλλοι ηθοποιοί. Είναι μια τεχνική πολύ ιδιαίτερη που μου αρέσει πάρα πολύ. Δεν είναι τυχαίο που όταν ήμουν μικρούλα, αφού έχω γεννηθεί το '72 έχω ζήσει κάτι που δεν ζήσατε οι νεότεροι και νομίζω είναι από τα λίγα πράγματα που λείπουν από αυτή τη ζωή, την σύγχρονη. Είναι το να μπορείς να πατάς σε ένα κασετόφωνο το "record". Αυτή η άμεση εγγραφή ήταν για μένα το πιο μαγικό πράγμα που υπάρχει. Έπαιρνα όλα τα κείμενα του πατέρα μου και τα έπαιζα σε κασέτες. Οπότε, η φωνητική έκφραση ήταν κάτι που είχα εξασκήσει από μικρή και είναι προφανώς πολύ σημαντικό. Δεν ήξερα ότι αυτό έχει δρόμο μέσω μεταγλώττισης. Λατρεύω τη μεταγλώττιση, λατρεύω την αφήγηση, λατρεύω τα κινούμενα σχέδια, υπερλατρεύω τις σαπουνόπερες. Χάνομαι, ξεχνιέμαι και ξαναζώ μέσα από την έκφραση της φωνής. Λατρεύω αυτή τη δουλειά, την λατρεύω πραγματικά.
Ποιος ήταν ο αγαπημένος σας ρόλος στη μεταγλώττιση;
Νομίζω... Εντάξει... Μετά θα κλείσουμε και θα πω "Ήταν και αυτός, κι εκείνος, κι ο άλλος..."! Με συγχωρείτε, δεν σας απάντησα σωστά, όμως. Εγώ μπήκα στη μεταγλώττιση όταν έκανα οικογένεια. Ήταν μια πρόφαση να μπορέσω να φύγω λίγο από το θέατρο και από την τηλεόραση και να κάνω κάτι άλλο. Έτσι, γεννήθηκε ένας άλλος κόσμος για μένα. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη για το ποιος είναι ο αγαπημένος μου ρόλος, αλλά μπορώ να μιλήσω για πιο επίκαιρα πράγματα. Τώρα ήμασταν στην πορεία, μέχρι που αποκλειστήκαμε, ετοιμάζοντας τις τηλενουβέλες στο Makedonia TV. Είμαι η φωνή της "La Patrona" και της "La Doña". Αυτή τη γυναίκα την λατρεύω. Λατρεύω να είμαι η φωνή της, να την υποδύομαι, να την βλέπω... Είναι ζουμερή, είναι πανέμορφη... Μ' αρέσει πάρα πολύ! Ευχαριστιέμαι αυτά τα "χαζά" της σαπουνόπερας, γιατί ξεχνιέσαι. Είναι το ίδιο και για τον ηθοποιό την ώρα που δουλεύει. Φυσικά, από κινούμενα σχέδια έχω τόσα πολλά να ξεχωρίσω. Οι φωνές μας συνήθως επιλέγονται από το εξωτερικό. Οπότε, όταν έχεις τη χαρά να δίνεις τη φωνή σου μετά από έγκριση είναι πολύ ωραίο πράγμα. Φυσικά, αυτό δεν γίνεται πάντα γιατί δεν είναι μόνο από casting οι φωνές. Γίνεται τις περισσότερες φορές. Είναι πολύ ωραίο να δουλεύεις έτσι. Και να μην σου αρέσει, γίνεται αγαπημένη σου δουλειά όταν ξέρεις ότι κάποιος σε έχει επιλέξει. Χωρίς να σε ξέρει, χωρίς να ξέρει το πρόσωπο σου, ακούγοντας απλώς μια φωνή. Εμένα μου αρέσουν αυτά, με μαγεύουν. Λάτρευα πάρα πολύ στην "Ψάχνοντας την Ντόρι" που έκανα την μαμά, που στην πρωτότυπη εκδοχή της ταινίας ήταν η φωνή της Ντάιαν Κίτον. Ένιωσα πάρα πολύ σπουδαία. Λάτρεψα πάρα πολύ που έκανα την πεθερά στο "Ξενοδοχείο για Τέρατα 2". Μου άρεσαν πάρα πολύ. Μου αρέσουν οι καρικατούρες, παίζω τέτοια πράγματα και ως ηθοποιός σκηνής και τηλεόρασης, αλλά και ως μεταγλωττίστρια. Έχω πάντα έναν χαρακτήρα, κάνω τις κακές. Λατρεύω τις κακές. Στο "Miraculus" πώς να ξεχάσω το ότι κοντεύουμε να μεγαλώσουμε τόσες γενιές; Δεν ξέρω ούτε εγώ πόσα χρόνια παίζει αυτό! Πραγματικά μεγαλώνουμε γενιές με το "Miraculus" και εκεί είναι όλες οι κακές, όπως η φίλη της Lady Bug. Είναι πάρα πολλοί ρόλοι μεταγλωττίσεων που έχω λατρέψει. Τους έχω λατρέψει και ως σκηνοθέτις μεταγλωττίσεων, ένα αντικείμενο που είναι πιο καινούργιο για εμένα. Είμαι δύο χρόνια πιο έντονα στον χώρο της σκηνοθεσίας στη μεταγλώττιση και είχα την μεγάλη χαρά να σκηνοθετήσω και την κόρη μου, γιατί τα παιδιά μου έχουν κάνει μεταγλωττίσεις. Ήταν μια σειρά που δεν ήξερα ότι θα παίζει η κόρη μου. Τα παιδιά μου ασχολήθηκαν με την μεταγλώττιση επειδή όταν ήταν μικρά δεν είχα πού να τα αφήσω και τα έπαιρνα μαζί μου. Έτσι, έμαθαν την δουλειά από νωρίς. Για παράδειγμα, ο γιος μου έκανε τον Kion, το καινούργιο λιοντάρι, στην "Φρουρά των Λιονταριών". Η κόρη μου στο "Σνούπι" ήταν η Πάτι, στην "Ζωούπολη" η λαγουδίνα κ.ά. Είχαμε δώσει τη φωνή της επειδή ήθελε να κάνει κάτι, εγκρίθηκε από το εξωτερικό και είναι πρωταγωνίστρια σε μία σειρά που σκηνοθέτησα για το Netflix. Αυτή η δουλειά σού δίνει πολλές χάρες... και λύπες!
Έχετε δανείσει τη φωνή σας στην Αρασέλι Αράμπουλα και μάλιστα σε δύο σειρές. Πώς έτυχε να μεταγλωττίζετε ξανά την ίδια ηθοποιό; Ήταν τυχαίο;
Ήταν η ίδια ηθοποιός και οι σειρές έπαιξαν σε κοντινό χρονικό διάστημα, καθώς η προβολή τους έγινε η μία μετά την άλλη. Οπότε, ήταν επιλογή του καναλιού να είναι ο ίδιος ηθοποιός στην μεταγλώττιση. Συνηθίζεται αυτό. Πολύ συχνά μπορεί να μην συμβεί επειδή οι μεταγλωττίσεις μπορεί να γίνουν από άλλη παραγωγή και είναι πιθανόν να αλλάξουν και οι ηθοποιοί. Κανονικά, όμως, είναι καλό να "κλειδώνουμε", και ιδιαίτερα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, το πρόσωπο με την φωνή. Αυτό κάνει καλό και στον θεατή να μην μπερδεύεται το αυτί του.
Είπατε ότι έχετε ζήσει διακρίσεις λόγω φύλου στη δουλειά του ηθοποιού. Η πρωταγωνίστρια στη σειρά "La Doña" κακοποιήθηκε για παρόμοιους λόγους. Υπήρξαν στιγμές που να έχετε ταυτιστεί με τις απόψεις που ανέπτυξε;
Ναι, αισθάνομαι ότι έχω ζήσει διακρίσεις λόγω φύλου. Όμως, με πιάνετε αδιάβαστη όσον αφορά τα προσωπικά της ηθοποιού, γιατί δεν ξέρω στην προσωπική της ζωή τι μπορεί να έχει περάσει. Ξέρω ότι υποστηρίζει τις γυναίκες. Αναφορικά με τον ρόλο, πάντως, δεν μπορώ να ταυτιστώ γιατί εγώ δεν έχω ζήσει ούτε βία, ούτε κακοποίηση. Αν είναι δυνατόν, μπορεί η ζωή μας να μοιάζει πολλές φορές με σαπουνόπερα, αλλά μέχρι ένα σημείο. Η δική μου, τουλάχιστον.
Υπήρξε κάτι στον τρόπο της που να σας εξέφραζε ως γυναίκα;
Ωραία θα ήταν γιατί είναι μια κούκλα. Δεν ξέρω να σας απαντήσω σε αυτό, δεν το έχω σκεφτεί έτσι. Δεν μπορώ να ταυτιστώ με κάτι το οποίο δεν το ζω. Δεν γίνεται ζωή σου, ούτε γίνεσαι ζωή του άλλου. Ως ηθοποιός αισθάνεσαι, όχι ως Χίλντα. Έχει μια διαφορά. Και να βρεις κοινά στοιχεία, είναι άλλη η ζωή του ενός και άλλη του άλλου. Ποτέ δεν έχω ταυτιστεί έτσι κι αλλιώς, δεν είχα είδωλα. Επομένως, ίσως να έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα μου. Δεν θαυμάζω με αυτόν τον τρόπο, δεν δημιουργώ ινδάλματα και ούτε όταν ήμουν πιτσιρικάκι το έκανα. Οπότε, ίσως να παίζει ρόλο αυτό, δεν είμαι σίγουρη. Σίγουρα, όμως, απολαμβάνω και χαίρομαι κάθε στιγμή που έχει. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα.
Υπάρχει κάτι σε μεταγλώττιση που να ετοιμάζετε αυτόν τον καιρό;
Τώρα είτε ετοιμάζουμε είτε όχι, έχουμε σταματήσει. Αν είναι στο ξεκίνημα, δεν μπορώ να το μοιραστώ μαζί σας. Υπάρχουν πάρα πολλά που είναι στη μέση, αλλά έχουμε διακόψει και δεν γνωρίζουμε ούτε εμείς πολλά πράγματα. Κανένας μας δεν γνωρίζει πότε θα ξανανοίξουμε κανονικά και πότε θα ξαναδουλέψουμε. Αυτή τη στιγμή συνεχίζονται αυτά που ξέρετε και απλώς είμαστε σε αναμονή, σε ένα διάλειμμα.
Δείτε ολόκληρη την συνέντευξη σε βίντεο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου